چطور بچه ها را وظیفه شناس کنیم؟
وظیفه شناس بودن و مسئولیت پذیری از ویژگی های موفقیت است که هر والدی میخواهد این را در فرزندش تقویت کند. اما چرا بچه ها وظیفه شناس بار نمی آیند؟ و با اشتیاق تکالیف مدرسه شان را نمی نویسند یا تمرینات کلاس های فوق برنامه شان را انجام نمی دهند؟
مدام جر و بحث
یادآوری
تذکر
و غر شنیدن و کش مکش
اساسا چرا بچه ها درس خواندن و تمرین کردن را وظیفه خود نمی دانند و مسئولیت نمی شناسند؟
به دلیل سه اشتباه فکری که دارند!
- بچه ها فکر میکنند حتما همه جا باید به آنها خوش بگذرد. باید از انجام همه کارهایی که میکنند لذت ببرند و خوش باشند.
- حتما باید حوصله داشته باشند تا پی کارشان بروند.
- کارها باید سریع و راحت انجام شوند.
اما راهکار چیست؟
واقعا چطور فرزندمان را به وظیفه شناسی و مسئولیت پذیری ترغیب کنیم.
ساده و مختصر: سه اشتباه فکری که بالاتر توضیح دادم را برایشان اصلاح کنید.
-
باید بارها برایشان توضیح دهید:
” من میفهمم این کار (وظیفه) رو دوست نداری و از انجام اون لذت نمی بری. اما این کاریه که باید انجام بشه. ما همیشه از کاری که میکنیم خوشمون نمیاد. بخصوص وقتی تمرینی سخت میشه مدام میخوایم دست از کار بکشیم و فرار کنیم. اما فرار کردن شرایط رو تغییر نمی ده. اون مسئولیت توه.”
” ما خیلی وقتا حوصله انجام کاری را نداریم. اما آخرش باید انجامش بدیم. ولی اینو بدون که معمولا شروع کار سخته. وقتی خودتو بندازی توش حوصلشم میاد و میبینی مدتها گذشته و تو غرق انجامش شدی. البته نباید توقع داشته باشی هر لحظه باید از کاری که میکنی لذت ببری.”
” تمرینی که راحت و سریع انجام شه یادگیری نیست. وقتی که مجبور میشیم روی مطلبی که جدید بهمون درس دادن فکر کنیم و اولش کُند پیش میریم یعنی داریم یه چیز جدید یاد میگیریم. اما میدونی قشنگیش کجاست؟ وقتی بعد از یه مدت از پسش برمیای و برات راحت میشه و میتونی بری مرحله بالاتر. درست مثل گیم های کامپیوتری (بازی های تو موبایل)”
-
برای او مثال بزنید:
” تو اطرافیان (دوست و آشنا)، بین موسیقی دان ها، ریاضی دان ها، هنرمندا، ورزشکارا کیا از نظر تو موفقن؟
میدونی چرا موفق شدن؟ چون وسط کار هزار بار خواستن دست از کار بکشن، گریه شون گرفته، خسته شدن، شکست خوردن اما باز ادامه دادن.
فکر نکن همه تو کارشون خوش میگذرونن. خیلی وقتا ممکنه حتی از تمریناتشون بدشون بیاد، کلافه بشن!
اما یه چیز رو خوب فهمیدن… همیشه خوش نمیگذره! و با اینکه خیلی وقتا حوصله ندارن و تمریناشون اعصاب خورد کن و سخته باید انجامشون بدن.”
مثل: کوه نوردی که میخواد به قله برسه اما تو راه به نفس نفس میرسه. مسیر شیب تندی میگیره و دیگه نمیتونه ازش سریع و راحت بالا بره. هر لحظه میخواد برگرده پایین. اما کمی استراحت میکنه و به خودش میگه: اگر همه راه صاف و راحت بود همه اینجا بودن. فرق من با بقیه اینه که کار سخت میشه بازم انجامش میدم و حتما از همه راه لذت نمیبرم. وقتی رسیدم به قله اما از ته دل به خودم افتخار میکنم.
قله همیشه شرکت در مسابقات جهانی نیست. قله میتونه تموم کردن تمرینات یک جلسه سخت کلاسی باشه که میریم (قله کوچکتره اما همین کوچیک کوچیک ها بعد از گذروندن یه ترم قله بزرگتری میشه. این همون وظیفه شناس بودنه)
-
خود ما (والد) برای وظیفه شناس کردن و مسئولیت پذیری فرزندمون از راهی که شروع کردیم کوتاه نیاییم.
وقتی میگه “سختمه” “دیگه این کلاس رو دوست ندارم” “من دیگه نمیخوام (مثلا) فلان کلاسو برم” “معلمم سختگیره” “خسته میشم” “حال و حوصلشو ندارم”
این شما هستید که نباید اجازه بدید کلاس و هدفش رو رها کنه.
اگر در آن کلاس و مرکز خطر جدی نیست، حاضر نشوید راهش را نیمه کاره ول کند.
می ماند و سختی هایش را تحمل میکند حتی اگر سخت باشد. حتی اگر همه جلساتش به او خوش نمیگذرد.
مرجان حسینی زاده
روانشناس کودک، نوجوان و خانواده
اگر نیاز به مشاوره داشتید به شماره 2446 624 901 98+ در واتساپ پیام بدهید
