آمادگی روانی والدین برای تربیت فرزندان

آمادگى روانى والدين در تربیت فرزندان نقش اساسی دارد و اگر والد به اصطلاح خوش کوک باشد فرزند سالمی هم تربیت می کند.

بچه ها آیینه تمام نمای رفتارهای پدر و مادر هستند.

اگر کسی بگوید بچه ی من افسرده است…

در اکثر موقع می توان گفت: ما والدِ افسرده ساز هستیم، ما والد افسرده ای هستیم نه اینکه کودکمان افسرده باشد.

با دیدن دوره های آموزش رایگان ما بسیاری از سوالات شما برطرف خواهد شد.

موانع ارتباط مناسب با فرزندان:

در ذهن همه ما یکسری موانع ارتباطی است (در ارتباط با فرزندانمان یا بطور کلی با دیگران)

مثلا

• داشتن توقعات غیر واقع بینانه از فرزندمان
• بی توجهی به سن رشد کودک
• خستگی و استرس های ما والدین
• خاطرات و سبک بزرگ شدن کودکی خود ما

آمادگى روانى والدين در تربیت فرزندان مربوط به پیام هایی است که از کودکی گرفته اند.

یعنی باورهایی که در کودکی به والدین آموزش داده شده و سبکی زندگی ای که داشته اند.

سبک زندگی دوران کودکی والدین به چهار صورت در زندگی امروز آنها و رفتاری که با فرزند خود دارند نمایان میشود:

تشکر:

از والدین خود متشکریم؛چراکه معتقدیم آنها بهترین خود را گذاشته اند ولی شاید گاهی برای ما کافی نبوده است.

یعنی من انعطاف پذیر هستم و نقص های تربیتی خودم را می پذیرم؛ اما حالا خودم در مورد فرزندپروری و والدگریِ درست آگاهی بیشتری کسب می کنم. آموزش می بینم و روی خودم کار می کنم.

مثل شرکت در انواع دوره های سالم روانشناسی.

تاسف:

خود را قربانی شیوه تربیتیمان می دانیم چون راحت ترین کار است.

یعنی الان اگر این رفتارها را (در رابطه با فرزندانم) دارم، تقصیر والدینم است. بنابراین مسئولیت برخوردهای اشتباه امروز خودم را با فرزندانم قبول نمی کنم.

برای خود تاسف می خورم که فرصت های دوران کودکی ام را از من گرفتند و حالا بدون اینکه بخواهم دنباله رو رفتارهای اشتباه گذشته والدین خود هستم. چون مجبورم! چون چاره دیگری ندارم!

تعصب:

من همان رفتارهایی را با فرزندانم دارم که والدینم با ما داشته اند!

چرا؟ چون ما اینیم. چون والدین من خیلی خوب بودند. چون کار آنها درست بوده و می دانستند چه می کنند. پس من هم دنباله رو آنها هستم.

تعصب به آدمها جسارت کاذب می دهد. مثل وقتهایی که می گوییم: همه ی اصفهانی ها … یا ما خانوادگی روی فلان مساله حساسیم …

پیامهایی که در کودکی دریافت می کنیم نقش مهمی در تعصب امروز ما دارند.

اگر خانواده ما خودشان را خداگونه جلو داده باشند که بهترین ها را انجام داده اند و پدر و مادر مقدس ترین ها هستند، ما عملا خود را با این باور افراطی گول میزنیم و متعصب می شویم.

مثل وقتی که ما از اینکه فکر کنیم پدر و مادرمان بعضی وقت ها اشتباه می کردند و همه رفتارهایشان سالم نـبوده، احساس گناه و عذاب وجدان می کنیم.

تناقص:

مثل وقتی که می گوییم: “من اگه بچه دار بشم رفتارایی که والدینم با من کردن رو نمی کنم”… ولی عملا دقیقا همان ها را انجام می دهیم.

یعنی وقتی رفتار و گفتار ما با هم فرق دارد.

پس هم خودمان هم فرزندمان گیج می شویم و با عذاب وجدانی همیشگی زندگی می کنیم.

آمادگى روانى والدين در تربیت فرزندان

چه کنیم؟

• این را بدانیم که جامعه تغییر کرده و اگر منِ والد نقش پررنگی در زندگی فرزندم ایفا نـکنم، او خودش یک سری از ویژگی ها را از فضای مجازی و اینترنت یاد میگیرد.
• سبک زندگیِ مدرنِ امروز نـمی پذیرد که مثل گذشته ما فرمانروا باشیم و فرزندمان فرمانبردار! پس باید مرتبا آموزش ببینیم و روی باورها و سبک زندگیمان آگـــاهانه کار کنیم.
• بدانیم که در مفهوم خانواده و زندگی و ارتباطات تغییرات اساسی به وجود آمده. مثلا در قدیم نقش پدربزرگ مادربزرگ ها پررنگ تر بود اما حالا اینترنت و فضای مجازی یا دوستانِ بچه ها جای آنها را گرفته اند!
• امروزه جهان به این باور رسیده که هر انسانی منحصر به فرد است و با وجود نقاط قوت و ضعفش پذیرفتنی است. بنابراین، اینکه توقع داشته باشیم فرزندی بدون نقص بار بیاوریم و با دیدن ضعف هایش برآشفته شویم، رفتاری آسیب زاست. اینکه بخواهیم فرزند ما به مانند دیگران تمام آموزش ها را ببیند (هنر، موسیقی، ورزش، ریاضی و…) و در همه آنها هم بهترین باشد، توقعی آسیب زاست.

اگر در گذشته والدین ما روی توانمندی های ما تمرکز نمی کردند، احتمالا امروز ما هم همان باور و رفتار اشتباه آنها را داریم!

وقتی “خود بودنِ” ما پذیرفتنی نــبوده و حالا امروز ما هم تلاش می کنیم فرزندمان را مثل دیگران تربیت کنیم چه آسیب هایی به او می زنیم؟

• عزت نفس کودک را ویران می کنیم.
• به فرزندمان می آموزیم که دنبال تائیید گرفتن از دیگران باشد و اینگونه هیچوقت احساس کافی بودن نـــکند.
• به ما وابسته شود و یا کلا ما را رها کند. (با وابسته سازی فرزندمان فرصت تجربه و شکوفایی استعداد و استقلالش را می گیریم؛ و در رهایی به او احساس بی پناهی و افسردگی می دهیم)
• باورهای آسیب زای تفکیک جنسیتی را به او القا می کنیم (پسرها … دخترها …)
• در تلاش هایش اگر نتیجه دلخواهمان را گرفت که چه عالی. به او پاداش می دهیم و اگر نه به او برچسب تنبلی و بلاتکلیفی میزنیم.

و سخن آخر درباره آمادگى روانى والدين برای تربیت فرزندانشان اینکه …

بچه ها رفتار را عملا در بستر زندگی و از ما یاد می گیرند. نه از گفتار یا آن چیزهایی که ما دائما تکرارشان می کنیم.

در نتیجه من، فرزند پدر و مادرم هستم که در عین حال موجودی منحصر به فردم.

مرجان حسینی زاده
روانشناس کودک، نوجوان و خانواده

در صورت سوالات بیشتر در این زمینه می توانید با شماره 989016242446 در واتس آپ پیام بدهید یا برای گرفتن وقت مشاوره اقدام کنید .

پیج رسمی مرجان حسینی زاده در اینستاگرام را دنبال کنید.